Miejscowość w której, w 1230 roku komes Bronisz, za zgodą księcia Władysława Odonica osadził cystersów. W połowie XIII wieku wznieśli oni klasztor zwany Paradyżem. Od XVI wieku opatami byli tu wyłącznie Polacy. W 1834 Prusacy zlikwidowali klasztor, od 1836 roku w jego budynkach mieściło się katolickie seminarium nauczycielskie, a obecnie jest tu Wyższe Seminarium Duchowne diecezji zielonogórsko – gorzowskiej. Obecny barokowy charakter zespół klasztorny otrzymał po pożarze w 1722 roku. Kościół w zrębie wczesnogotycki, trójnawowy, halowy. Nawy kryte są gotyckimi sklepieniami krzyżowo – żebrowymi. Cenne barokowe i klasycystyczne wyposażenie wnętrza. Interesujące epitafium opata Prokopa Sczanieckiego z jego portretem trumiennym. Do kościoła przylegają budynki klasztorne z dwoma wirydarzami oraz starannie utrzymany ogród.